Laura Wiedijk (Wageningen, 1985) maakt installaties met bewegende- en niet bewegende afbeeldingen en sculpturen, tekst en geluid die onderzoeken in hoe ver en op welke manier verbeelding en manipulatie een rol spelen in het fabriceren van ons gevoel van realiteit.
” Wat me aan de batterij en de Stelling van Amsterdam in het algemeen meteen aanspreekt, is haar functie als mechanisme ter verdediging en het feit dat- en de rede waarom ze in onbruik is geraakt; namelijk de ontwikkeling van de aanval. De aan elkaar verwante evolutie van aanval en verdediging, elkaar voortstuwend en ontwikkelend omwille van elkaar, doet me afvragen of er voor de aanvalstactieken die ik in mijn werk onderzoek: perceptie management, emotionele marketing, ook verdedigingslinies te ontdekken zijn, misschien zelf oude in onbruik geraakte mentale afweermechanismen, nu overgebleven als geestelijke monumenten, (al dan niet met nieuwe betrekking). In mijn werk onderzoek ik hoe en op welke manier fictie en manipulatie ingezet worden als ‘tool’ van macht en invloed, tijdens de residentie bij GinDS zou ik graag onderzoeken wat voor vormen mentale verdediging aan kan nemen en of deze conceptuele, strategische en/of esthetische verwantschap vertoond met de Stelling van Amsterdam. Mijn plan is om dat op affectieve en associatieve wijze te benaderen, meer als roman dan als documentaire, en hopelijk met wat humor. Ik heb in mijn hoofd om met 3d animatie en geluid te werken en misschien met kleine sculptuurtjes (al dan niet bewegend). De 3d animatie zou het mogelijk maken delen van de bunker en omgeving letterlijk te integreren en tot leven te wekken. Ook het werken met projectoren in de donkere bunker lijkt me super, het projecteren van een verschijning, dat opnieuw filmen bijvoorbeeld.
Ik heb er super zin in met al die unieke mogelijkheden van de locatie te experimenten. Wat ik een goede uitkomst zou vinden is dat er in die drie weken een aantal kleine werken ontstaan die ofwel met elkaar een associatief spel aan kunnen gaan als installatie, of eventueel mee gespeeld kan worden als elementen in een meer gemengde versie van een groepsexpositie als onze werken tof op elkaar aan blijken te sluiten. “